خرید و دانلود فصل دوم پایان نامه ادبیات تصوف و مجالس صوفیه با فرمت docx در قالب 35 صفحه ورد بصورت کامل و جامع با قابلیت ویرایش

پس از ذکر  مطالبی دربارة قصه گویان لازم است به مقامه و عناصر آن و ارتباط آن با مجالس نیز اشاره کنیم. زیرا هم «قصه سرایی» و هم «مقامه گویی» هر دو گونه ای از سخنوری برای جمع و در حضور مردم است که در برخی از آن ها (مانند مقامة وعظيّه) با استفاده از قالب داستان اهداف اخلاقی، دینی و موعظ آمیز و نیز سرگرم کننده مد نظر گوینده بود و از این رو با هم با شکل مجلس گویی و هم اهداف آن اشتراکاتی دارد. پیش از ورود به بحثجا دارد به مطلبی از استاد بهار در مورد معنای «مقامه» اشاره شود که ارتباط آن را به مجلس-گویی در بحث ما روشن تر می سازد: «المَقَامَةُ: المَجْلِسُ اَوِ الجَمَاعَةُ مِنَ النّاسِ أوِ الخُطْبَةُ أوِ الرِّوايَةُ الَّتی تُلْقَی فِی مُجْتَمَعِ النَّاسِ، جمع مقامات و مقامات زهّاد در مجلس ملک معروف است که سخنانی می‌گفتند در پند و موعظت ملوک و نیز به معنی «مجلس گفتن» و موعظه بر منبر یا بر سر انجمن هاست که آن را بعدها «تذکیر» یا «مجلس‌گویی» می‌نامیدند، چه مجلس و مقام تقریبا به یک معنی است. مقاماتی که ما در صدد آن می‌باشیم به معنی روایات و افسانه‌هایی است که کسی آن ها را گردآورده و با عباراتی مسجّع و مقفّی و آهنگ‌دار برای جمعی فروخواند یا بنویسد» (بهار، سبک‌شناسی، 1356: ج 2، 324 - 325).

فهرست مطالب
 مقامه 99
3-14-ادبیات تصوف  101
3-15- مجالس وعظ صوفیه 104
3-16- ملفوظات 112
3-17- آداب و آسیب شناسی مجالس وعظ 114
3-17-1- شناخت قابلیت مخاطب  115
3-17-2- صفت واعظ 116
3-17-3- آسیب شناسی وعظ 118
3-17-4- آداب وعظ در بیان «ابن جوزی» و «عنصرالمعالی» 
منابع